Categorie: Blog

Er zijn ongeveer 43.000 fotografen… Welke past bij nou bij jullie? Ergens snap ik het wel. Want op het eerste gezicht lijken we “maar fotografen”. Mooie plaatjes, romantisch licht en mooie mensen. Maar uiteindelijk draait het om iets anders: voelt het goed?

Het kiezen van een fotograaf is namelijk niet alleen een kwestie van kiezen voor een bepaalde soort fotografie, of een manier van stijl van bewerken, want die zijn vaak tijdelijk. Het is ook een kwestie van vertrouwen. Je laat iemand dichtbij komen – zeker op je trouwdag – maar ook bij je gezin, op een moment dat je het net wat spannend vind. Dan moet het klikken, en moet je er vanuit kunnen gaan dat de fotograaf het gewoon regelt.

Dus: hoe kies je?

Kijk niet alleen, maar ook verder dan “mooie foto’s”. Vertrouw je de fotograaf? Zie je échte momenten, ontspannen mensen, of alleen geposeerde “Even lachen nu” plaatjes?

Lees ook hoe iemand over z’n werk praat. Spreekt het je aan? Klinkt het persoonlijk, of vooral professioneel? Je merkt snel of iemand bij je past.

En stuur eens een berichtje. Kijk hoe iemand werkt, of wat ze zouden adviseren. Niet om meteen te boeken, maar om te zien hoe het contact bevalt. Dat zegt vaak meer dan een portfolio.

Reviews zijn natuurlijk ook waardevol. Dát zijn tenslotte de mensen die voor jullie gegaan zijn. Gaat het alleen over het eindresultaat, of ook over hoe het voelde om met diegene te werken?

En tot slot: vertrouw op je gevoel. Als je denkt: Dit zit wel prima – dan zit je vaak wel goed. De mooiste foto’s ontstaan namelijk (lekker cliché) als jij gewoon jezelf kunt zijn.

Mooie dingen, grappige situaties, kneiter dikke zenuwen, liefde, en aan het einde van de dag vaak ook nog iets kleins: een bedankje. Als trouwfotograaf zie ik van alles langskomen op een bruiloft. Een bedankje is zo iets waar je (met een biertje op) soms even aan voorbijgaat, maar waar een bruidspaar vaak bewust over heeft nagedacht.

Wat me opvalt? Die bedankjes zeggen vaak iets over het bruidspaar zelf.

Soms zijn het persoonlijke dingen: een handgeschreven kaartje, een gepersonaliseerd flesje bubbelblaas, of een zakje met hun favoriete snoep. Heel eigen, en vooral met veel aandacht gekozen en gemaakt. Je merkt dat het gaat om het gevoel achter het gebaar. Iets geven als dank voor je aanwezigheid, je steun, en natuurlijk de gezelligheid.

Andere keren zijn de bedankjes wat praktischer, en dat is minstens zo leuk. Een waaier na een warme zomerdag, een dekentje voor een buitenceremonie in de herfst, etc. Kleine dingen die laten zien dat er aan je is gedacht.

Maar… dan heb je ook de bedankjes die vooral lollig zijn. Een potje honing met “Thanks for bee-ing here”, een zakje zaadjes met “Laat liefde groeien”, of een stel stenen met de opmerking “Kei” leuk dat je erbij was! Als fotograaf geniet ik daarvan. Het past vaak zó bij de sfeer van de dag, maar zeker ook bij het bruidspaar.

Wat ik vooral zie: het hoeft niet groot te zijn. Het hoeft niet duur of Pinterest/Instagram-perfect. Als het maar iets is wat bij jullie past. Iets waar mensen later nog eens naar kijken en denken: “Wat was dat vet!“

Dus als je nadenkt over wat je mee wil geven aan je gasten: denk niet te moeilijk. Het mooiste bedankje is eigenlijk de dag zelf. Maar een klein extraatje (met of zonder een persoonlijke touch) maakt het net af.

En ja, ik maak er natuurlijk een foto van. Want ook dat hoort óók bij het verhaal van jullie dag.

“Op 3 mag je beginnen met gooien…” Daar staat je dan als bruidegom met een hand neppe rozeblaadjes of andere meuk… Nee hoor, bij mij geen strakke portretten en serieuze aanwijzignen. Een hoop met flauwe kul gesaust met klets. Dát is hoe ik probeer om geen gênante foto’s te maken.

Niet iedereen staat te springen om voor de camera te gaan staan. En dat herken ik wel. Vooral bruidegommen geven dat vaak (niet) toe. “Van mij hoeft dà ammel nie hoor”, of een “Ja, doe nou maar normaal”, of ze geven een ongemakkelijk lachje en een blik op oneindig.

Herkenbaar, toch? En weet je wat? Dat is ook helemaal niet gek als je zo’n camera in je neus krijgt. Sterker nog: het is volkomen normaal.

Voor veel mensen voelt op de foto gaan onnatuurlijk. Zeker op een trouwdag, waar ineens alles draait om jullie – inclusief een fotograaf die je de hele dag volgt. Het idee dat je moet ‘poseren’ of de hele tijd ‘leuk moet doen’. Maar dat hoeft dus helemaal niet zo te gaan.

Mijn aanpak draait juist om het tegenovergestelde van poseren. Geen toneelstukje, geen ongemakkelijk handen-weten-niet-waar-ze-heen-moeten-situaties. Liever laat ik jullie gewoon doen wat jullie doen. Lopen, praten, lachen, (én oké… Af en toe moet je gewoon even je b*kkes houden) Ik zorg wel dat ik dat vastleg. Geen overdaad, geen geforceerde romantiek, gewoon echt.

En eerlijk is eerlijk: de meeste bruidegommen die vooraf zeggen “Ik vind dit niks”, zijn achteraf degene die zeggen: “Het was echt kei relaxed” Of zelfs: “Die foto’s zijn echt súper leuk geworden.”

Dus als jij of je partner niet staat te springen voor de camera: geen zorgen. Je hoeft geen model te zijn. Je hoeft niet te weten waar je handen moeten, je moet gewoon normaal doen.

Ik doe de rest.

Wanneer mensen bij mij komen voor een groeps- of familiefotoshoot, komt de vraag al snel naar boven: “Waar gaan we de foto’s maken?” En terecht. Want de locatie bepaalt veel meer dan alleen waar je staat. Het bepaalt de sfeer, de kleuren, de stijl en uiteindelijk het gevoel dat je bij de foto krijgt.

Een fotolocatie is geen decorstuk. Het is direct onderdeel van het beeld. Denk maar aan het verschil tussen een portret in een knus bos met warm licht tussen de bomen, of een shot op een strak, industrieel terrein met beton en staal. Het zijn totaal andere werelden en ze bevatten ieder een bepaalde style.

Soms past een bepaalde plek perfect bij wie je als koppel bent, of bij het moment dat je wilt vastleggen. Een strand bij zonsondergang voor een ontspannen gezinsreportage. Een oude binnenstad voor een romantische loveshoot. Of gewoon je eigen huis, omdat daar jouw leven zich écht afspeelt. De achtergrond wordt dan geen vulling, maar een deel van het verhaal.

En nee, het hoeft niet altijd een ‘Instagramwaardige’ plek te zijn. Sterker nog, sommige van de mooiste foto’s maak ik op ogenschijnlijk gewone plekken. Tijdens een bluiloft een volle woonkamer met tijdschriften, boeken en lege mokken koffie op de schouw, of een steegje met graffiti en schaduw. Het gaat erom dat het klopt. De locatie voegen dan iets toevoegt aan het geheel.

Daarom denk ik graag met je mee over een passende plek. Want de juiste locatie versterkt je foto zonder af te leiden. Het maakt “zomaar een achtergrond” een achtergrond ondersteunend, sfeervol, en passend bij het moment.

Dus als je een fotoshoot plant, denk dan niet alleen aan wat je aantrekt of hoe je poseert (dat regel ik wel). Denk ook aan wáár je wil zijn. Want de plek waar je staat, bepaalt vaak hoe de foto voelt.

Als fotograaf ben je continue bezig met licht, compositie, scherpte en nabewerking. We leren als fotograaf hoe je technisch goede foto’s maakt – en dat is belangrijk ook. Maar vaak stel ik mezelf de vraag: Waar draait het nou écht om? Wat is nou echt mijn eindproduct?

In het begin dacht ik dat het puur ging om de perfecte foto. Technisch correct, goed belicht, mooi nabewerkt. Maar naarmate ik meer mensen voor mijn lens kreeg, begon ik mij te beseffen dat dat niet álles is. Want wat als een foto technisch klopt, maar de persoon op de foto er geen gevoel bij heeft? Of de klant herkent zichzelf er niet in? Dan mist er toch iets.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat mijn échte eindproduct geen bestand is. Geen afdruk. Zelfs geen foto. Het is een emotie. Een reactie. Een échte glimlach, en geen geposeerde “lach eens even” maar een reacite van “wauw, wat was dit gaaf”.

En ja, soms betekent dat dat ik de technische regels een beetje loslaat. Misschien zit er wat beweging in die ene spontane lach. Of is het licht net niet ‘perfect’. Maar die ene emotie klopt wél. En uiteindelijk kun je dát dus beter hebben.

Ik zie het zo: een tevreden klant is belangrijker dan een technisch foutloze foto. Want als iemand met plezier terugkijkt op de fotoshoot, dan heb ik mijn werk goed gedaan.

Dus nee, mijn eindproduct is geen perfecte foto. Mijn eindproduct is tevredenheid, herkenning en trots. Iets dat blijft hangen, ook als je niet naar de foto kijkt.

Dat is in mijn optiek waar fotografie écht over gaat.

Het gebeurt echt regelmatig. Op een bruiloft, tijdens een shoot, of die ene oom (met een potje bier op) tijdens het feest. Iemand kijkt naar mijn camera en vraagt met een zwaar Brabants accent: “Kostta ding nou eigelijk?” Vaak met een mix van nieuwsgierigheid en verbazing, en soms afgesloten met een grapje: “Ah, daarom zijn fotografen zo duur.”

En eerlijk: ik snap die vraag wel. Het is natuurlijk een wat indrukwekkend apparaat. Zwaar, groot, aan zo’n apart harnas en met knoppen waar geen einde aan lijkt te komen. Het straalt iets uit van: dit zal wel serieus spul zijn. Dus mensen denken automatisch: dát zal wel “wà kostuh”.

Maar hier komt het eerlijke antwoord: Ja, dat kost geld. Een goede camera kost nou eenmaal geld. Vaak meerdere duizenden euros. En dan heb je alleen nog maar de body. Lenzen? Nog eens een paar duizenden euro’s. Flitsers, accu’s, geheugenkaarten, backupsystemen, software, verzekeringen – het stapelt snel op.

Maar toch: de camera is niet wat je betaalt als je een fotograaf boekt. Er staat geen post “Materiaal” op het factuur.

De camera is een gereedschap. Net als een goede oven voor een bakker, of een gereedschapskist voor de timmerman. Belangrijk, zeker. Maar wat je echt betaalt, is degene die ermee werkt. Het zichtwerk. De ervaring. Het gevoel voor timing. Het vermogen om mensen op hun gemak te stellen. Om een verhaal te zien in een split second en dat te vangen in beeld.

Want je kunt met een dure camera nog steeds een slechte foto maken. En met een simpel toestel een briljante, als je weet wat je doet.

Dus wat kost zo’n camera? Best veel. Maar de échte waarde, die staat achter die camera (vanaf de klant gezien). Dáár zit het echte verschil.