Tag: jullie verhaal

  • “Maak jij ook wel eens video’s?”

    Steeds vaker krijg ik de vraag: “Maak jij ook video’s?” Het korte antwoord is: niet helemaal. Ik ben in de eerste plaats natuurlijk gewoon fotograaf, maar… Ik film tegenwoordig ook met kleine stukjes tijdens bruiloften om daar later een korte highlightfilm van te maken.

    Dat heet in kei hippe termen; hybride fotograferen. Foto’s én korte videofragmenten met de zelfde camera. Geen extra team, geen kneiter zware grote apparaturen, geen extra planning. Gewoon zoals ik normaal werk, maar dan soms met bewegend beeld.

    Het gaat niet om een trouwfilm in de traditionele zin. Laat me dat zeker duidelijk maken. Ik maak zéker geen uitgebreide trouwfilm of complete reportage met geluid, geloften of speeches. Daar zijn videografen véél beter in en dat is ook zeker een vak apart. Wat ik maak, zijn korte stukjes van die momenten die er toe doen. De bruid of bruidegom die aankomt, een lach, een blik, een kus of een stukje dansvloer. Beelden die in beweging nét wat extra emotie laten zien.

    Wat ik vaak aan de bruidsparen meegeef ik dat ik de film ook nooit beloof. Zeker niet als het al druk genoeg is met fotograferen. Ik ben er tenslotte als fotograaf, en mijn boodschap is dan ook altijd; Fotograferen wanneer het moet, filmen wanneer het kan.

    Na de bruiloft monteer ik die fragmenten samen tot een korte highlightfilm van zo’n vier tot vijf minuten. Een samenvoeging van foto’s met film, met een stukje muziek eronder. Niet te lang, niet te groot, gewoon precies genoeg om jullie dag opnieuw te beleven in één adem.

    Het mooie van deze manier van werken is dat het onopvallend gebeurt. Ik loop tenslotte toch al tussen de gasten, en het blijft dezelfde ontspannen, natuurlijke werkwijze als bij mijn fotografie. Jullie genieten van de dag, en ik zorg dat er straks niet alleen foto’s zijn om te bekijken, maar ook kleine stukjes beweging om opnieuw te voelen.

    Want soms zegt die éne seconde film net iets meer dan tien foto’s samen.

  • “Reviews; En toen was het stil…”

    Soms gebeurt er iets geks na het afleveren van de foto’s.
    Alles was helemaal top. De shoot verliep goed, het contact was perfect en de oplevering was top. Ik stuur kei trots de beelden op, en dan… stilte.

    Geen reactie… Geen vraag, geen bevestiging dat het is aangekomen. Dan denk ik maar: Die mensen zijn druk. De foto’s worden misschien op een later tijdstip doorgenomen, zo lekker met een kopje koffie samen in de bank. Het kan zijn dat dat even duurt, dat snap ik.

    Maar eerlijk? Die stilte voelt soms wel lang hoor… Alsof ik de slechterik van de Powerrangers ben die aan het wachten is tot ze eindelijk een keer gemorfd zijn…

    Niet omdat ik naar complimenten zit te vissen, maar omdat ik me toch ietswat deel van het wij-maken-hier-even-die-hippe-vette-foto’s-team voelde. Omdat ik met jullie heb meegekeken op een (soms héél bijzonder of intieme) moment, en dan ineens is het stil. Alsof je aan tafel zat, samen gegeten hebt, en iemand ineens wegloopt zonder iets te zeggen.

    Tegelijkertijd denk ik dan ook: misschien willen ze wel echt iets zeggen, maar komt het er even niet van, en vergeten ze het. Of ze denken dat het juiste moment al voorbij is. En soms, weken later, komt er dan toch nog een berichtje of review binnen. “We zijn er echt kei blij mee.” En dan is alles ineens weer goed.

    Ik vraag mezelf ook wel eens af of ik de aflevering van de foto’s niet gewoon verkeerd aanpak. Is het afleveren middels een telefoontje of enthousiast mailje met “Kijk! Hier zijn de foto’s!” niet voldoende? Moet ik fysiek een afspraak bij deze mensen maken om ze af te leveren? Voor een bruiloft is dat natuurlijk helemaal prima. Zéker met een album, maar voor een familieshoot van 30 foto’s is dat welllicht weer te veel.

    Dus dit keer geen klacht, geen tips of een hint. Gewoon een klein inkijkje in wat er gebeurt nadat ik de beelden stuur. Want ook daar zit toch een beetje gevoel in.

    Dus mocht je toch ooit denken: “Is het gek als ik nu zo lang nadien nog wat stuur?” Nee hoor, integendeel. Ik vind het prachtig als je laat weten wat de foto’s voor je doen. Of dat nu meteen is, of veel later. Die reviews blijven goud, voor mij, voor toekomstige klanten.

    Dat moment is nooit te laat.

  • “Tip; Welke fotograaf past bij ons?”

    Er zijn ongeveer 43.000 fotografen… Welke past bij nou bij ons? Natuurlijk een belangrijke keuze, want op het eerste gezicht lijken we “maar fotografen”… mooie plaatjes, romantisch licht en mooie mensen. Maar uiteindelijk draait het om iets anders: voelt het goed?

    Het kiezen van een fotograaf is namelijk niet alleen een kwestie van kiezen voor een bepaalde soort fotografie, of een manier van stijl van bewerken, want die zijn vaak tijdelijk. Het is ook een kwestie van vertrouwen. Je laat (zeker op je trouwdag) iemand héél de dag bij je zijn. En niet alleen bij jou, maar ook bij je gezin, én op een moment dat het net wat spannend is. Dan moet het klikken, en moet je er vanuit kunnen gaan dat de fotograaf het gewoon goed doet.

    Dus: hoe kies je jouw (trouw)-fotograaf?

    Kijk niet alleen naar “mooie foto’s”. Plan een gesprek in met de fotograaf. Heeft hij of zij de juiste skills om je op je gemak te stellen, en vertrouw je de fotograaf? Klinkt het persoonlijk, of vooral professioneel? Je merkt snel of iemand bij je past.

    Lees ook hoe iemand over z’n werk praat. Zie je échte momenten, ontspannen mensen, of alleen geposeerde “Even lachen nu” plaatjes?

    Stuur ook zeker eens een berichtje. Kijk hoe iemand werkt, of wat ze zouden adviseren. Niet om meteen te boeken, maar om te zien hoe het contact bevalt. Dat zegt vaak meer dan een portfolio.

    Reviews zijn natuurlijk ook waardevol. Dát zijn tenslotte de mensen die voor jullie gegaan zijn. Gaat het alleen over het eindresultaat, of ook over hoe het voelde om met diegene te werken?

    En tot slot: vertrouw op je gevoel. Als je denkt: Dit zit wel prima – dan zit je vaak wel goed. De mooiste foto’s ontstaan namelijk (lekker cliché) als jij gewoon jezelf kunt zijn.

  • “Ik hou niet op papier.”

    Het is een zin die ik vaak als grapje hoor. Voor of tijdens een fotoshoot, of zelfs als ik mensen benaderen: “Nee joh, ik hou niet op papier.” En ergens snap ik het wel…

    De meeste mensen zijn niet dagelijks bezig met op de foto staan. En áls je dan eens gefotografeerd wordt, zie je ineens allemaal dingen die je normaal helemaal niet opvallen. Zo’n geforceerde blik, dat plukje haar, die ene arm waarvan je denkt: “Doe ik dat écht zo?” En dan denk je al snel: “Laat maar.”

    Maar het ligt zelden aan de geportreteerde. Vaak ligt het aan hoe de foto’s zijn gemaakt. Geforceerd poseren, ongemakkelijk stil moeten staan, een foto op het verkeerde moment. Voor je het weet heb je een foto waar je jezelf helemaal niet in herkent. Logisch dat je dan denkt dat je “niet op papier houdt”.

    Goeie foto’s draaien niet om perfecte poses, maar om op je gemak zijn. En dat zie je terug. Daarom neem ik liever de tijd tijdens een shoot. Geen haast, geen ongemakkelijke “cheese” of “Komtie!”-momenten. Gewoon relaxed, een beetje ge-ouwehoer, en daarna gaan we pas wat fotograferen. Dat levert beelden op waarin mensen zichzelf wél herkennen. Zonder gedoe, en nog gezellig ook.

    Dus als jij denkt dat je niet op papier houdt: dat zegt niet dat je niet goed op de foto kan staan. Het betekent alleen dat je nog niet op de juiste manier bent gefotografeerd.

  • Wat is mijn eindproduct?

    Blogpost eindproduct

    Als fotograaf ben je continue bezig met licht, compositie, scherpte en nabewerking. We leren als fotograaf hoe je technisch goede foto’s maakt – en dat is belangrijk ook. Maar vaak stel ik mezelf de vraag: Waar draait het nou écht om? Wat is nou echt mijn eindproduct?

    In het begin dacht ik dat het puur ging om de perfecte foto. Technisch correct, goed belicht, mooi nabewerkt. Maar naarmate ik meer mensen voor mijn lens kreeg, begon ik mij te beseffen dat dat niet álles is. Want wat als een foto technisch klopt, maar de persoon op de foto er geen gevoel bij heeft? Of de klant herkent zichzelf er niet in? Dan mist er toch iets.

    Ik ben tot de conclusie gekomen dat mijn échte eindproduct geen bestand is. Geen afdruk. Zelfs geen foto. Het is een emotie. Een reactie. Een échte glimlach, en geen geposeerde “lach eens even” maar een reacite van “wauw, wat was dit gaaf”.

    En ja, soms betekent dat dat ik de technische regels een beetje loslaat. Misschien zit er wat beweging in die ene spontane lach. Of is het licht net niet ‘perfect’. Maar die ene emotie klopt wél. En uiteindelijk kun je dát dus beter hebben.

    Ik zie het zo: een tevreden klant is belangrijker dan een technisch foutloze foto. Want als iemand met plezier terugkijkt op de fotoshoot, dan heb ik mijn werk goed gedaan.

    Dus nee, mijn eindproduct is geen perfecte foto. Mijn eindproduct is tevredenheid, herkenning en trots. Iets dat blijft hangen, ook als je niet naar de foto kijkt.

    Dat is in mijn optiek waar fotografie écht over gaat.