“Op 3 mag je beginnen met gooien…” Daar staat je dan als bruidegom met een hand neppe rozeblaadjes of andere meuk… Nee hoor, bij mij geen strakke portretten en serieuze aanwijzingen. Een hoop met flauwe kul gesaust met klets. Dát is hoe ik probeer om geen gênante foto’s te maken.
Niet iedereen staat te springen om voor de camera te gaan staan. En dat herken ik wel. Vooral bruidegommen geven dat vaak (niet) toe. “Van mij hoeft dà ammel nie hoor”, of een “Ja, doe nou maar normaal”, of ze geven een ongemakkelijk lachje en een blik op oneindig.
Herkenbaar, toch? En weet je wat? Dat is ook helemaal niet gek als je zo’n camera in je neus krijgt. Sterker nog: het is volkomen normaal.
Voor veel mensen voelt op de foto gaan onnatuurlijk. Zeker op een trouwdag, waar ineens alles draait om jullie – inclusief een fotograaf die je de hele dag volgt. Het idee dat je moet ‘poseren’ of de hele tijd ‘leuk moet doen’. Maar dat hoeft dus helemaal niet zo te gaan.
Mijn aanpak draait juist om het tegenovergestelde van poseren. Geen toneelstukje, geen ongemakkelijk handen-weten-niet-waar-ze-heen-moeten-situaties. Liever laat ik jullie gewoon doen wat jullie doen. Lopen, praten, lachen, (én oké… Af en toe moet je gewoon even je b*kkes houden) Ik zorg wel dat ik dat vastleg. Geen overdaad, geen geforceerde romantiek, gewoon echt.
En eerlijk is eerlijk: de meeste bruidegommen die vooraf zeggen “Ik vind dit niks”, zijn achteraf degene die zeggen: “Het was echt kei relaxed” Of zelfs: “Die foto’s zijn echt súper leuk geworden.”
Dus als jij of je partner niet staat te springen voor de camera: geen zorgen. Je hoeft geen model te zijn. Je hoeft niet te weten waar je handen moeten, je moet gewoon normaal doen.
Ik doe de rest.
Geef een reactie