Tag: persoonlijke aanpak

  • “Maak jij ook wel eens video’s?”

    Steeds vaker krijg ik de vraag: “Maak jij ook video’s?” Het korte antwoord is: niet helemaal. Ik ben in de eerste plaats natuurlijk gewoon fotograaf, maar… Ik film tegenwoordig ook met kleine stukjes tijdens bruiloften om daar later een korte highlightfilm van te maken.

    Dat heet in kei hippe termen; hybride fotograferen. Foto’s én korte videofragmenten met de zelfde camera. Geen extra team, geen kneiter zware grote apparaturen, geen extra planning. Gewoon zoals ik normaal werk, maar dan soms met bewegend beeld.

    Het gaat niet om een trouwfilm in de traditionele zin. Laat me dat zeker duidelijk maken. Ik maak zéker geen uitgebreide trouwfilm of complete reportage met geluid, geloften of speeches. Daar zijn videografen véél beter in en dat is ook zeker een vak apart. Wat ik maak, zijn korte stukjes van die momenten die er toe doen. De bruid of bruidegom die aankomt, een lach, een blik, een kus of een stukje dansvloer. Beelden die in beweging nét wat extra emotie laten zien.

    Wat ik vaak aan de bruidsparen meegeef ik dat ik de film ook nooit beloof. Zeker niet als het al druk genoeg is met fotograferen. Ik ben er tenslotte als fotograaf, en mijn boodschap is dan ook altijd; Fotograferen wanneer het moet, filmen wanneer het kan.

    Na de bruiloft monteer ik die fragmenten samen tot een korte highlightfilm van zo’n vier tot vijf minuten. Een samenvoeging van foto’s met film, met een stukje muziek eronder. Niet te lang, niet te groot, gewoon precies genoeg om jullie dag opnieuw te beleven in één adem.

    Het mooie van deze manier van werken is dat het onopvallend gebeurt. Ik loop tenslotte toch al tussen de gasten, en het blijft dezelfde ontspannen, natuurlijke werkwijze als bij mijn fotografie. Jullie genieten van de dag, en ik zorg dat er straks niet alleen foto’s zijn om te bekijken, maar ook kleine stukjes beweging om opnieuw te voelen.

    Want soms zegt die éne seconde film net iets meer dan tien foto’s samen.

  • “Reviews; En toen was het stil…”

    Soms gebeurt er iets geks na het afleveren van de foto’s.
    Alles was helemaal top. De shoot verliep goed, het contact was perfect en de oplevering was top. Ik stuur kei trots de beelden op, en dan… stilte.

    Geen reactie… Geen vraag, geen bevestiging dat het is aangekomen. Dan denk ik maar: Die mensen zijn druk. De foto’s worden misschien op een later tijdstip doorgenomen, zo lekker met een kopje koffie samen in de bank. Het kan zijn dat dat even duurt, dat snap ik.

    Maar eerlijk? Die stilte voelt soms wel lang hoor… Alsof ik de slechterik van de Powerrangers ben die aan het wachten is tot ze eindelijk een keer gemorfd zijn…

    Niet omdat ik naar complimenten zit te vissen, maar omdat ik me toch ietswat deel van het wij-maken-hier-even-die-hippe-vette-foto’s-team voelde. Omdat ik met jullie heb meegekeken op een (soms héél bijzonder of intieme) moment, en dan ineens is het stil. Alsof je aan tafel zat, samen gegeten hebt, en iemand ineens wegloopt zonder iets te zeggen.

    Tegelijkertijd denk ik dan ook: misschien willen ze wel echt iets zeggen, maar komt het er even niet van, en vergeten ze het. Of ze denken dat het juiste moment al voorbij is. En soms, weken later, komt er dan toch nog een berichtje of review binnen. “We zijn er echt kei blij mee.” En dan is alles ineens weer goed.

    Ik vraag mezelf ook wel eens af of ik de aflevering van de foto’s niet gewoon verkeerd aanpak. Is het afleveren middels een telefoontje of enthousiast mailje met “Kijk! Hier zijn de foto’s!” niet voldoende? Moet ik fysiek een afspraak bij deze mensen maken om ze af te leveren? Voor een bruiloft is dat natuurlijk helemaal prima. Zéker met een album, maar voor een familieshoot van 30 foto’s is dat welllicht weer te veel.

    Dus dit keer geen klacht, geen tips of een hint. Gewoon een klein inkijkje in wat er gebeurt nadat ik de beelden stuur. Want ook daar zit toch een beetje gevoel in.

    Dus mocht je toch ooit denken: “Is het gek als ik nu zo lang nadien nog wat stuur?” Nee hoor, integendeel. Ik vind het prachtig als je laat weten wat de foto’s voor je doen. Of dat nu meteen is, of veel later. Die reviews blijven goud, voor mij, voor toekomstige klanten.

    Dat moment is nooit te laat.

  • “Tip; Vet Gênant, zo’n fotoshoot”

    “Op 3 mag je beginnen met gooien…” Daar staat je dan als bruidegom met een hand neppe rozeblaadjes of andere meuk… Nee hoor, bij mij geen strakke portretten en serieuze aanwijzingen. Een hoop met flauwe kul gesaust met klets. Dát is hoe ik probeer om geen gênante foto’s te maken.

    Niet iedereen staat te springen om voor de camera te gaan staan. En dat herken ik wel. Vooral bruidegommen geven dat vaak (niet) toe. “Van mij hoeft dà ammel nie hoor”, of een “Ja, doe nou maar normaal”, of ze geven een ongemakkelijk lachje en een blik op oneindig.

    Herkenbaar, toch? En weet je wat? Dat is ook helemaal niet gek als je zo’n camera in je neus krijgt. Sterker nog: het is volkomen normaal.

    Voor veel mensen voelt op de foto gaan onnatuurlijk. Zeker op een trouwdag, waar ineens alles draait om jullie – inclusief een fotograaf die je de hele dag volgt. Het idee dat je moet ‘poseren’ of de hele tijd ‘leuk moet doen’. Maar dat hoeft dus helemaal niet zo te gaan.

    Mijn aanpak draait juist om het tegenovergestelde van poseren. Geen toneelstukje, geen ongemakkelijk handen-weten-niet-waar-ze-heen-moeten-situaties. Liever laat ik jullie gewoon doen wat jullie doen. Lopen, praten, lachen, (én oké… Af en toe moet je gewoon even je b*kkes houden) Ik zorg wel dat ik dat vastleg. Geen overdaad, geen geforceerde romantiek, gewoon echt.

    En eerlijk is eerlijk: de meeste bruidegommen die vooraf zeggen “Ik vind dit niks”, zijn achteraf degene die zeggen: “Het was echt kei relaxed” Of zelfs: “Die foto’s zijn echt súper leuk geworden.”

    Dus als jij of je partner niet staat te springen voor de camera: geen zorgen. Je hoeft geen model te zijn. Je hoeft niet te weten waar je handen moeten, je moet gewoon normaal doen.

    Ik doe de rest.

  • “Ik hou niet op papier.”

    Het is een zin die ik vaak als grapje hoor. Voor of tijdens een fotoshoot, of zelfs als ik mensen benaderen: “Nee joh, ik hou niet op papier.” En ergens snap ik het wel…

    De meeste mensen zijn niet dagelijks bezig met op de foto staan. En áls je dan eens gefotografeerd wordt, zie je ineens allemaal dingen die je normaal helemaal niet opvallen. Zo’n geforceerde blik, dat plukje haar, die ene arm waarvan je denkt: “Doe ik dat écht zo?” En dan denk je al snel: “Laat maar.”

    Maar het ligt zelden aan de geportreteerde. Vaak ligt het aan hoe de foto’s zijn gemaakt. Geforceerd poseren, ongemakkelijk stil moeten staan, een foto op het verkeerde moment. Voor je het weet heb je een foto waar je jezelf helemaal niet in herkent. Logisch dat je dan denkt dat je “niet op papier houdt”.

    Goeie foto’s draaien niet om perfecte poses, maar om op je gemak zijn. En dat zie je terug. Daarom neem ik liever de tijd tijdens een shoot. Geen haast, geen ongemakkelijke “cheese” of “Komtie!”-momenten. Gewoon relaxed, een beetje ge-ouwehoer, en daarna gaan we pas wat fotograferen. Dat levert beelden op waarin mensen zichzelf wél herkennen. Zonder gedoe, en nog gezellig ook.

    Dus als jij denkt dat je niet op papier houdt: dat zegt niet dat je niet goed op de foto kan staan. Het betekent alleen dat je nog niet op de juiste manier bent gefotografeerd.

  • Fotolocaties, meer dan een achtergrond

    Wanneer mensen bij mij komen voor een groeps- of familiefotoshoot, komt de vraag al snel naar boven: “Waar gaan we de foto’s maken?” En terecht. Want de locatie bepaalt veel meer dan alleen waar je staat. Het bepaalt de sfeer, de kleuren, de stijl en uiteindelijk het gevoel dat je bij de foto krijgt.

    Een fotolocatie is geen decorstuk. Het is direct onderdeel van het beeld. Denk maar aan het verschil tussen een portret in een knus bos met warm licht tussen de bomen, of een shot op een strak, industrieel terrein met beton en staal. Het zijn totaal andere werelden en ze bevatten ieder een bepaalde style.

    Soms past een bepaalde plek perfect bij wie je als koppel bent, of bij het moment dat je wilt vastleggen. Een strand bij zonsondergang voor een ontspannen gezinsreportage. Een oude binnenstad voor een romantische loveshoot. Of gewoon je eigen huis, omdat daar jouw leven zich écht afspeelt. De achtergrond wordt dan geen vulling, maar een deel van het verhaal.

    En nee, het hoeft niet altijd een ‘Instagramwaardige’ plek te zijn. Sterker nog, sommige van de mooiste foto’s maak ik op ogenschijnlijk gewone plekken. Tijdens een bluiloft een volle woonkamer met tijdschriften, boeken en lege mokken koffie op de schouw, of een steegje met graffiti en schaduw. Het gaat erom dat het klopt. De locatie voegen dan iets toevoegt aan het geheel.

    Daarom denk ik graag met je mee over een passende plek. Want de juiste locatie versterkt je foto zonder af te leiden. Het maakt “zomaar een achtergrond” een achtergrond ondersteunend, sfeervol, en passend bij het moment.

    Dus als je een fotoshoot plant, denk dan niet alleen aan wat je aantrekt of hoe je poseert (dat regel ik wel). Denk ook aan wáár je wil zijn. Want de plek waar je staat, bepaalt vaak hoe de foto voelt.

  • Wat is mijn eindproduct?

    Blogpost eindproduct

    Als fotograaf ben je continue bezig met licht, compositie, scherpte en nabewerking. We leren als fotograaf hoe je technisch goede foto’s maakt – en dat is belangrijk ook. Maar vaak stel ik mezelf de vraag: Waar draait het nou écht om? Wat is nou echt mijn eindproduct?

    In het begin dacht ik dat het puur ging om de perfecte foto. Technisch correct, goed belicht, mooi nabewerkt. Maar naarmate ik meer mensen voor mijn lens kreeg, begon ik mij te beseffen dat dat niet álles is. Want wat als een foto technisch klopt, maar de persoon op de foto er geen gevoel bij heeft? Of de klant herkent zichzelf er niet in? Dan mist er toch iets.

    Ik ben tot de conclusie gekomen dat mijn échte eindproduct geen bestand is. Geen afdruk. Zelfs geen foto. Het is een emotie. Een reactie. Een échte glimlach, en geen geposeerde “lach eens even” maar een reacite van “wauw, wat was dit gaaf”.

    En ja, soms betekent dat dat ik de technische regels een beetje loslaat. Misschien zit er wat beweging in die ene spontane lach. Of is het licht net niet ‘perfect’. Maar die ene emotie klopt wél. En uiteindelijk kun je dát dus beter hebben.

    Ik zie het zo: een tevreden klant is belangrijker dan een technisch foutloze foto. Want als iemand met plezier terugkijkt op de fotoshoot, dan heb ik mijn werk goed gedaan.

    Dus nee, mijn eindproduct is geen perfecte foto. Mijn eindproduct is tevredenheid, herkenning en trots. Iets dat blijft hangen, ook als je niet naar de foto kijkt.

    Dat is in mijn optiek waar fotografie écht over gaat.